Ἡμέρα Ἐθνεγερσίας

«Οἱ λύκοι» 
Κωστὴς Παλαμᾶς

Βοσκοί, στὴ μάντρα τῆς Πολιτείας οἱ λύκοι! Οἱ λύκοι! 

Στὰ ὅπλα, Ἀκρῖτες! Μακριὰ καὶ οἱ φαῦλοι καὶ οἱ περιττοί, 

καλαμαρᾶδες καὶ δημοκόποι καὶ μπολσεβίκοι, 

γιὰ λόγους ἄδειους ἢ γιὰ τοῦ ὀλέθρου τὰ ἔργα βαλτοί. 

(Ἀπ᾿ τῆς μαυρίλας τῆς ἀραχνίλας τὴν ἀποθήκη 

 σὲ σκονισμένα γυαλιὰ κλεισμένο, παλιὸ κρασί, 

 τῶν ἑκατό σου χρονῶν ἀνοίγω τὸ ἀρχοντιλίκι 

 στοῦ ἡλιοῦ τὸ φέγγος, τί σὲ προσμένουν οἱ δυνατοὶ 

ξανὰ σὰν πάντα καὶ γιὰ τὴ μάχη καὶ γιὰ τὴ νίκη 

νὰ τοὺς φτερώσεις τὸ πάτημά τους ὅπου πατεῖ. 

Σ᾿ ἐμὲ -κελλάρης λυράρης εἶμαι,- σ᾿ ἐμένα ἀνήκει 

νὰ τὸ κεράσω στὰ νέα ποτήρια τὸ ἀρχαῖο πιοτί). 

Βοσκοὶ καὶ σκύλοι, λῶβα καὶ ψώρα. Τ᾿ ἀρνιά; Μουζίκοι. 

Ὁ λαός; Ὄνομα. Σκλάβος πλέμπας δούλα κ᾿ ἡ ὀργή, 

Δίκη ἀπὸ πάνω θεία τῶν ἀστόχαστων καταδίκη 

καὶ λογαριάζει καὶ ξεπλερώνει ὅσο ἂν ἀργεῖ. 

Τραγουδημένη κλεφτουριά, Γένος, ἀρματολίκι, 

τὰ ξεγραμμένα καὶ τὰ τριμμένα ψέματα, ἀχνοί, 

Ἰδέα βυζάχτρα τῶν τετρακόσιων χρόνων, ἡ φρίκη 

τώρα, τὸ μάθημα τῶν Ἑλλήνων ὡς χτές, ἐσὺ 

τοῦ ραγιᾶ μάνα βιβλικό, πλάσμα ὀρφικό, Εὐρυδίκη, 

τοῦ πανελλήνιου μεγαλονείρου χρυσοπηγή, 

μᾶς τὸν καθρέφτιζες μέσ᾿ στῆς Πόλης τὸ βασιλίκι 

τὸν ξυπνημένο Μαρμαρωμένο, κυνηγητὴ 

τοῦ Ἰσλάμ. Ἡ Θρᾴκη προικιό του, ὢ δόξα! Καὶ ἀπανωπροίκι 

μιὰ Ἑλλάδα πάλε στὴν τουρκεμένην Ἀνατολή, 

τῆς Ἰωνίας γλυκοξημέρωμα.... Οἱ λύκοι! Οἱ λύκοι! 

κ᾿ οἱ βοσκοὶ ἀνάξιοι, λύκοι καὶ οἱ σκύλοι κ᾿ οἱ ἀντρεῖοι δειλοί. 

Στῆς Πολιτείας τὴ μάντρα οἱ λύκοι! Παντοῦ εἶναι λύκοι! 

Ξανὰ στὰ Τάρταρα ἴσκιος, τοῦ ψάλτη λατρεία κ᾿ ἐσύ. 

Ψόφια ὅλη ἡ στάνη. Φέρτε νὰ πιοῦμε, κούφιο νταηλίκι,
γιὰ τὸ ἀποκάρωμα ποὺ μᾶς πρέπει, κι ὅποιο κρασί.