Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Γιορτινές Συναυλίες

Σάββατο 31/12/11, 22.00, ΕΤ1 (μαγνητοσκοπημένη μετάδοση)

ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΩΝ ΑΝΑΚΤΟΡΩΝ SCHONBRUNN ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ


Η φημισμένη και διεθνώς αναγνωρισμένη Ορχήστρα των Ανακτόρων Schoenbrunn της Βιέννης (Schloss Schoenbrunn Orchester Vienna) διακρίνεται για τον καθαρό ήχο στην ερμηνεία της μουσικής, την άψογη εμφάνιση και μια πολύ όμορφη και σχεδόν παραμυθένια σκηνική παρουσία.
Με τη Schloss Schoenbrunn Orchester Vienna εμφανίζονται η σοπράνο Patricia Nessy και ο βαρύτονος Sebastian Huppman σε γνωστές και αγαπημένες άριες, ενώ συμμετέχουν χορευτικά ζευγάρια από το Μπαλέτο της Όπερας της Βιέννης με επικεφαλής τον πρώτο χορευτή του Μπαλέτου της Όπερας της Βιέννης Gregor Hatala που έχει χορέψει και στην φετινή καθιερωμένη Πρωτοχρονιάτικη συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, με την παρτενερ του, Karina Sarkissova.
Αξίζει να σημειωθεί ότι από την έναρξη των κοντσέρτων στο Παλάτι Schoenbrunn, οι καθημερινές παραστάσεις τους έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην πολιτιστική και μουσική ζωή της Βιέννης. Στον Πορτοκαλεώνα του Schoenbrunn -ένα μέρος άκρως παραδοσιακό- η Schoenbrunn Palace Orchestra και το Schoenbrunn Chamber Ensemble απέδιδαν τους πιο όμορφους ρυθμούς από κλασικούς συνθέτες όπως οι Wolfgang Amadeus Mozart και Johann Strauss. Εκτός από τις συναυλίες της στο φημισμένο αυτό χώρο, η Schloss Schoenbrunn Orchester Vienna κάνει πολλές διεθνείς περιοδείες, με στόχο την εξοικείωση του κοινού με την μοναδική μουσική κληρονομιά της Αυστρίας, έτσι ώστε να μπορέσει και ο υπόλοιπος κόσμος να απολαύσει τους μεγάλους συνθέτες της εποχής εκείνης. Η αντίδραση του κοινού σε όλες αυτές τις συναυλίες είναι πάντα πολύ ενθουσιώδης.


Κυριακή 1/1/12, 12.15, ΕΤ1 (απευθείας μετάδοση)

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ


Η Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Musikverein στη Βιέννη και αποτελεί ένα πραγματικά παγκόσμιας εμβέλειας μουσικό γεγονός λόγω της τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής μετάδοσής του. Η συναυλία μεταδίδεται τηλεοπτικά σε 70 χώρες είτε σε απευθείας σύνδεση είτε με χρονοκαθυστέρηση και περιλαμβάνεται στα προγράμματα 300 και πλέον ραδιοφωνικών σταθμών σε ολόκληρο τον κόσμο.
Βαλς, πόλκες κι εμβατήρια της δυναστείας των Στράους και των συγχρόνων τους απαρτίζουν, για μια ακόμη φορά, το πρόγραμμα της συναυλίας. Ωστόσο, οι μουσικοί της Φιλαρμονικής της Βιέννης δεν θεωρούν την συναυλία αυτή ένα απλό καλλιτεχνικό γεγονός αλλά ένα μήνυμα ελπίδας, φιλίας και ειρήνης το οποίο θέλουν να μεταδώσουν σε ολόκληρο τον κόσμο.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Η μουσική μπορεί να αυξήσει τις επιδόσεις του μυαλού


Έρευνες έδειξαν ότι η ακρόαση μουσικής μπορεί να αυξήσει τις επιδόσεις του μυαλού. Πιο σημαντική, όμως, είναι η ενασχόληση με κάποιο μουσικό όργανο, η οποία βελτιώνει εντυπωσιακά τις νοητικές ικανότητες.
Ηταν το 1993 όταν μια ομάδα Καλιφορνέζων ερευνητών έκανε για πρώτη φορά λόγο για το «φαινόμενο Μότσαρτ», υποστηρίζοντας ότι η ακρόαση της μουσικής του Αυστριακού συνθέτη και εν γένει της κλασικής μουσικής, δύναται να βελτιώσει εντυπωσιακά τις νοητικές ικανότητες του ατόμου. Έκτατε ουκ ολίγοι γονείς κατέφυγαν στην πρακτική αυτή προκειμένου να βελτιώσουν τις μαθητικές επιδόσεις των παιδιών τους, κάνοντας λόγο για ένα μικρό «θαύμα». 
Η εν λόγω επιστημονική ανακάλυψη «ξεπήδησε» μέσα από μια σειρά πειραμάτων που διεξήγαν οι Αμερικανοί επιστήμονες, μεταξύ των οποίων ήταν η επί 10 λεπτά έκθεση μιας εθελοντικής ομάδας φοιτητών στους μελωδικούς ήχους μιας σονάτας του Μότσαρτ. 
Όπως προέκυψε από την ανάλυση των στοιχείων, οι σπουδαστές εκδήλωσαν μετά τη διεξαγωγή των πειραμάτων, μια έντονα αναπτυγμένη ικανότητα τόσο στις κατασκευές από χαρτί όσο και στην επίλυση μιας σειράς μαθηματικών προβλημάτων, παρουσιάζοντας αυξημένα τα επίπεδα της αναλυτικής σκέψης τους. 
Πριν από μια τριετία, το 2006, μια μελέτη οφθαλμιάτρων ερευνητών ήρθε να ενισχύσει τους ισχυρισμούς των Καλιφορνέζων επιστημόνων, καταδεικνύοντας τις ευεργετικές επιδράσεις της ακρόασης κλασικής μουσικής στην ανθρώπινη όραση και δη σε αυτή όσων έπασχαν από γλαύκωμα. 
Στις σημαντικές ενδείξεις των παραπάνω ερευνών ήρθαν προσφάτως να προστεθούν τα συμπεράσματα μιας νέας επιστημονικής μελέτης, τα οποία ωστόσο καταδεικνύουν ότι η δυνατότητα επίτευξης του εν λόγω αποτελέσματος δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο τόσο των έργων του Μότσαρτ όσο και εν γένει των μελωδιών της κλασικής μουσικής. 

Καθοριστικός παράγοντας
«Μουσική είναι ό,τι ακούγεται ευχάριστα στ’ αυτιά μας», υποστηρίζουν οι επιστήμονες που διεξήγαν την έρευνα, «φωτογραφίζοντας» ως καθοριστικό παράγοντα για τη βελτίωση των νοητικών ικανοτήτων οποιαδήποτε μελωδία ή είδος μουσικής των οποίων η ακρόαση δεν προκαλεί δυσάρεστη αίσθηση στον δέκτη. 
Την έρευνα διεξήγαγαν Σκοτσέζοι επιστήμονες, οι οποίοι ζήτησαν τη βοήθεια μιας ομάδας εθελοντών, που συμμετείχαν σε μια σειρά ποικιλόμορφων μουσικών ακροάσεων. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσοι άκουγαν την αγαπημένη τους μουσική, κατά τη διάρκεια μιας σειράς ασκήσεων-τεστ συγκέντρωσης, κατέβαλλαν μικρότερη προσπάθεια για να επιτύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, εν αντιθέσει με όσους είχαν αναλάβει να εκτελέσουν την αποστολή τους χωρίς τη συνοδεία μουσικής. Βάσει των επιστημονικών συμπερασμάτων, η μουσική μπορεί να αυξήσει σημαντικά τις επιδόσεις του μυαλού, οξύνοντας έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα τη σκέψη. 
Ωστόσο, σύμφωνα με την έρευνα, πραγματικά εξυπνότερος καθίσταται όποιος αποφασίσει να ασχοληθεί με κάποιο μουσικό όργανο και δεν περιοριστεί στο συστηματικό άκουσμα και μόνο της μουσικής. Η ενασχόληση του ατόμου με κάποιο μουσικό όργανο διεγείρει εν μέρει τις ίδιες περιοχές του εγκεφάλου που εξασκεί ο λόγος. 
Το παραπάνω συμπέρασμα εξήχθη από την έρευνα μιας επιστημονικής ομάδας του Πανεπιστημίου της Κονστάνς στη Γερμανία. Οι ερευνητές συνέστησαν στους γονείς αντί να βάζουν στα παιδιά τους να ακούν καθημερινά την 5η Συμφωνία του Μπετόβεν, να τους αγοράσουν ένα όχι ιδιαίτερα πολύπλοκο στην εκμάθηση μουσικό όργανο.
Βάσει των στοιχείων μιας άλλης έρευνας Κινέζων, τα παιδιά τα οποία είχαν παρακολουθήσει επί έναν χρόνο μαθήματα μουσικής και συγκεκριμένα ορχηστρικής, αντιλαμβάνονταν πράγματα και καταστάσεις κατά 25% πιο εύκολα σε σύγκριση με άλλους συνομήλικούς τους. 
Ακόμη και εάν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε άμεσα την εξέλιξη των νοητικών μας ικανοτήτων, σημαντικό παραμένει, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, το γεγονός ότι η μουσική διασκεδάζει τον άνθρωπο, αυξάνοντας σημαντικά τα επίπεδα συναισθηματικής ικανοποίησης.

πηγή: Έθνος

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Jahrtal - William Blake - Lieder Von Unschuld Und Widerfahren


Jahrtal
William Blake - Lieder Von Unschuld Und Widerfahren
2009
Genre: Neo-folk, Medieval


Lieder Von Unschuld
1. Eingang – Der Pfeifer
2. Das Hallende Grün
3. Nacht
4. Frühling
5. Wiegenlied

Lieder Vom Widerfahren
6. Eingang – Der Erde Antwort
7. Mein Hübscher Rosenstrauch
8. Das Schulkind
9. Kleines Verlorenes Kind
10. Ach! Sonnenblume

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Wolfenmond - Sagas


Wolfenmond
Sagas
2007 
Genre: Medieval


1. Völuspá
2. Wolfszeit
3. Elrued
4. Katla
5. Hel
6. Mýrdalssandur
7. Bruder
8. Teufelspfeife
9. Wilde Rose
10. Seoí
11. Schwarze Wolken
12. Elfenhochzeit
13. Òdadahraun
14. Ymir


Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Μουσική και Ευγονική


ΩΡΑΙΑΙ ΤΕΧΝΑΙ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΕΥΓΟΝΙΚΗ

ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΟΣ Ι.ΖΑΧΟΥ
1932

Από τον πρόλογο

Τα σωματικώς και ψυχικώς υγιά και ωραία τέκνα είναι αναμφισβήτως τα σπουδαιότερα καλλιτεχνήματα τα ευφραίνοντα την ψυχήν του ανθρώπου καθώς και τα λοιπά μη ζώντα έργα τέχνης.
Εις τας Πέντε Ωραίας Τέχνας : την Ζωγραφική, την Γλυπτικήν, την Αρχιτεκτονικήν, την Ποίησιν (και την φιλολογίαν εν γένει) και την Μουσικήν, προσθέτουσί τινες και την Ευγονική.
Είναι Ωραία Τέχνη εφόσον αποτελεί: φροντίδα, όπως παράγωνται όντα αισθητικώς και ψυχικώς αρεστά εις τους ανθρώπους.


Μπορείτε να κατεβάσετε το τευχίδιο στον παρακάτω σύνδεσμο:

Sonne Hagal - Jordansfrost



Sonne Hagal
Jordansfrost
2008 
Genre: Neo-folk


01. Flackerndes Feuer
02. Midsummernight
03. Vengeance
04. Das letzte Lied
05. Hidden Flame
06. Rokh
07. Herr Gilbhardt
08. Ragnarök
09. Who has seen the wind?
10. Totentanzlied
11. The Hawk
12. Over the stone


Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Forseti - Erde

Forseti
Erde

2004
Genre: Neo-folk


1. Korn
2. Eismahd
3. Lichterflug
4. Empfindsamkeit
5. Erdennacht
6. Dunkelheit
7. Sterne
8. Der Graue König
9. Schmerzen
10. Müder Wanderer
11. Das Abendland

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Παραδοσιακά Νανουρίσματα

Το νανούρισμα στην αρχαία Ελλάδα

Στην αρχαία Ελλάδα συνήθιζαν να νανουρίζουν τα βρέφη λικνίζοντας τα και τραγουδώντας ήρεμες μελωδίες. Η συνήθεια του “λικνίζειν” τα νεογνά, για να τα καταπραΰνουν και να τα αποκοιμίσουν, ήταν σε ευρεία χρήση. Το λίκνισμα συνοδευόταν από γλυκές μελωδίες, γνωστές ως νανουρίσματα, “βαυκαλήματα ή βαυκαλήσεις” ή “καταβαυκαλήσεις”. Ο Θεόκριτος έσωσε το τραγούδι, “νανούρισμα” της Αλκμήνης, που το έλεγε στα δίδυμα παιδιά της, τον Ηρακλέα και τον Ιφικλέα, κουνώντας τα μέσα στην ασπίδα, την οποία ο άνδρας της, ο Αμφιτρύων, είχε πάρει λάφυρο στην μάχη. Οι Έλληνες συγγραφείς γνωρίζουν το κατευναστικό και υπνωτικό αποτέλεσμα που έχει το λίκνισμα και τα νανουρίσματα πάνω στο νευρικό σύστημα των παιδιών. Σχετικά, ο Πλάτων συνιστά ότι όταν κάποιο παιδί δυσκολεύεται να κοιμηθεί, η μητέρα του πρέπει αντί για ησυχία και σιωπή να το κουνήσει στην αγκαλιά της και να το νανουρίσει.
Ο Γαληνός εισέρχεται σε λεπτομέρειες σχετικά με ό,τι αφορά στη φυσιολογική εξήγηση της επίδρασης του λικνίσματος, αναφέροντας χαρακτηριστικά: “Κάποια μέτρια κίνηση και κάποιος μελωδικός χρωματισμός της φωνής τους (των τρο­φών), τα οποία όχι μόνο καταπραΰνουν, αλλά και τα βάζουν για ύπνο, ενώ συγχρόνως αυτά δηλώνουν και το φυσικό στοιχείο, ότι διάκεινται ευμενώς προς την μουσική και την γυμναστική. Και όποιος είναι ικανός να χρησιμοποιεί καλά τις τέχνες, αυτός θα εκπαιδεύσει πάρα πολύ καλά το σώμα και την ψυχή”.
(πηγή)



Δημοτικά Νανουρίσματα


Κρητικό Νανούρισμα

Πάρε το ύπνε το παιδί, Κι άμε το στα περβόλια
Γέμισε τα στηθάκια του, Γαρύφαλλα και ρόδα
Κοιμήσου εσύ μωράκι μου, Σε κούνια καρυδένια
Σε ρουχαλάκια κεντητά, Και μαργαριταρένια.
Κοιμήσου με τη ζάχαρη, Κοιμήσου με το μέλι
Και νίψου με το ανθόνερο, Που νίβονται οι άγγελοι




--------------------------

Νανούρισμα Καρπάθου
(πηγή)

Κοιμήσου γιε μου καλογιέ, και γιε μου δυοματάρη,
για να μου γλυκοκοιμηθείς και ν' αλαφροξυπνήσεις.
Να μεαλήνεις να 'ενείς μεάλο παληκάρι,
να χτενιστείς να διαρνιστείς, να στολιστείς ν' αλλάξεις,
ν' αρματωθείς με το σπαθί και τ' αργυρό κοντάρι.
Να καλικέψεις τ' άλογο, που πορπατεί και δρέμει,
με τα σελοχαλίναρα τ' χρουσοκεντημένα...

..νάνι νάνι νάνι νάνι κι όπου το πονεί να γειάνει
..νάνι τον υιό μου, και το φως των εμαδιώ μου.

μεαλήνεις: μεγαλώσεις
διαρνιστείς: να ετοιμαστείς
καλικέψεις: καβαλικέψεις





-------------------------

Αητέ μου, τα φτερούγια σου
ν'απλώσω του παιδιού μου
και συ αηδόνι μου χρυσό
στην κούνια να καθίσεις
με τη γλυκιά σου τη φωνή
να μου το νανουρίσεις
και σαν το δεις να κοιμηθεί
τα μάτια του να κλείσεις
τρέξε του ύπνου φώναξε
να μου το σεργιανίσει.

Έλα ύπνε και πάρε το,
παρ'το στους μπαξέδες
και στρώσε του να κοιμηθεί
με ρόδα και μενεξέδες

Κοιμήσου εσύ παιδάκι μου
κι εγώ σε νανουρίζω
κι εγώ την κούνια σου κουνώ
γλυκά να σε κοιμίζω

Κοιμήσου, το γαρύφαλο
δίπλα στη ματζουράνα,
κοιμάται το παιδάκι μου
με τη γλυκιά του μάνα

Κοιμήσου εσύ παιδάκι μου
μέσα στην αγκαλιά μου
ν'ακούς τους χτύπους της καρδιάς
που λένε τ'όνομά σου

Κοιμήσου χαιδεμένο μου
και μοσχαναθρεμένο μου
καλά σου ξυπνητούρια
και στο γάμο σου κουλούρια

Μη χτυπάτε, μη βροντάτε
το παιδάκι μου κοιμάται
Νάνι, νάνι, νάνι, νάνι
κι όπου του πονεί να γιάνει...


---------------------

Kοιμάται το τριαντάφυλλο κοντά στη μαντζουράνα,
κοιμάται το παιδάκι μου με τη γλυκιά του μάνα.

Kοιμάται το παιδάκι μου στην αργυρή του κούνια,
στην αργυρή και στη χρυσή και στη μαλαματένια.

Kοιμήσου συ, παιδάκι μου, κι εγώ σε νανουρίζω,
κι εγώ την κούνια σου κουνώ, γλυκά να σε κοιμίζω.

Kοιμήσ’ αστρί, κοιμήσ’ αυγή, κοιμήσου, νιο φεγγάρι,
κοιμήσου, κυρά θάλασσα με το χρυσό σου ψάρι.


-------------------

Ύπνε, που παίρνεις τα παιδιά,
έλα πάρε και τούτο,
μικρό μικρό σου το ’δωκα,
μεγάλο φέρε μου ’το·
μεγάλο σαν ψηλό βουνό,
ίσιο σαν κυπαρίσσι
κι οι κλώνοι του ν’ απλώνονται
σ’ ανατολή και δύση.

-------------------------




-----------------------







Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Η μαγική επίδραση της μουσικής στα έμβρυα

Από όλες τις Καλές Τέχνες, η μουσική είναι η μόνη που χρησιμοποιήθηκε συστηματικά και διαχρονικά ως θεραπευτικό μέσο. Οι θεραπευτικές της ιδιότητες γνώρισαν καθολική αναγνώριση από φιλοσοφικής και επιστημονικής πλευράς. Η έννοια της μουσικής θεραπείας, είναι τόσο παλιά όσο και η ιστορία της μουσικής, έχοντας τις ρίζες της, τόσο στην αρχαία ελληνική παράδοση, όσο και σε παραδόσεις άλλων λαών της ευρύτερης Ανατολής. Η χρήση της ως θεραπευτικό μέσω βασίστηκε σε απόψεις, όπως του Πυθαγόρα, πως η μουσική έχει τη δύναμη να επαναφέρει την αρμονία στην αναστατωμένη ψυχή. Πολλές και σπουδαίες εφαρμογές της μουσικής, για θεραπευτικούς σκοπούς έχουν καταγραφεί ανά τους αιώνες.

Την τελευταία δεκαετία, με την πρόοδο της μαγνητικής τομογραφίας και την εμφάνιση της τομογραφίας εκπομπής ποζιτρονίων, έχει γίνει δυνατή η εξονυχιστική μελέτη των επιδράσεων της μουσικής στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η ακοή είναι η πρώτη αίσθηση που εμφανίζεται και η τελευταία που εξαφανίζεται κατά τη διάρκεια της ζωής και είναι αυτή η οποία επιτρέπει στο έμβρυο να λαμβάνει μηνύματα από το εξωτερικό περιβάλλον. Ως προς τη φυσιολογία του αυτιού, η τελική μορφοποίησή του γίνεται κατά την ενδομήτρια περίοδο. Οι λειτουργίες του όμως, διαφοροποιούνται από την προγεννητική στην μεταγενέθλια περίοδο. Αυτό συμβαίνει επειδή αλλάζουν οι συνθήκες ακρόασης. Το αυτί περνά από την υγρή στην αέρινη ακοή, κάτι που του επιβάλλει να αναθεωρήσει τον τρόπο πρόσληψης και μετάδοσης του ήχου. Η ανάπτυξη αυτή της λειτουργίας του ακουστικού συστήματος, διαφοροποιείται από το ένα έμβρυο στο άλλο και οι μελέτες που έχουν γίνει δεν επαρκούν για την απόλυτη και ξεκάθαρη γνώση στον τρόπο σύλληψης του ήχου κατά την προγεννητική περίοδο. Ωστόσο, είναι πια αδιαμφισβήτητο ότι τα έμβρυα ακούν. Η μήτρα δεν είναι ένας σιωπηλός χώρος. Έρευνες έχουν επιβεβαιώσει ότι οι ήχοι φτάνουν στη μήτρα και δεν απομονώνονται από τον πλακούντα.

Το εμβρυϊκό ηχητικό περιβάλλον: Τα έμβρυα ακούν τον ρυθμικό ήχο της μητρικής καρδιάς περίπου 26 εκατομμύρια φορές. Η αίσθηση αυτού του ρυθμού, που ασκεί ένα είδος προστασίας στον άνθρωπο και συνδέεται με την ασφάλεια που παρέχει το περιβάλλον της μήτρας, είναι μεγάλης σημασίας για τη ζωή. Έρευνες έχουν αποδείξει ότι μήτρες εγκύων είναι πολύ θορυβώδης σε σχέση με μήτρες γυναικών που δεν εγκυμονούν. Το αυτί, όπως πληροφορούμαστε από τον Ηλία Σακαλάκ (2004) στο βιβλίο του «Μουσικές Βιταμίνες», είναι ο επικρατέστερος προμηθευτής αισθητήριας ενέργειας στον εγκέφαλο. Παίζει σημαντικό ρόλο στη δόμηση του εγκεφάλου καθώς οι ακουστικές εμπειρίες του εμβρύου αποτελούν το κυριότερο ερέθισμα για εγκεφαλική ανάπτυξη.
Οι υπέρηχοι έχουν αποκαλύψει, ότι κατά τη διάρκεια μιας υγιούς εγκυμοσύνης, το έμβρυο έχει ένα πολύπλοκο και αναβαθμισμένο νευρικό σύστημα. Η μάθηση και η ευφυΐα για κάθε άνθρωπο, απορρέει από το συνδυασμό του γενετικού του ταλέντου με τις διαθέσιμες από το περιβάλλον του πληροφορίες. Μια σαφής και ξεκάθαρη απάντηση για την εμβρυϊκή μάθηση, θα ήταν δύσκολο να δοθεί. Ωστόσο, αρκετές μελέτες έχουν διεκπεραιωθεί για την εμβρυϊκή μάθηση. Έρευνες έχουν αποδείξει ότι νεογνά τα οποία, κατά τη διάρκεια της κυοφορίας τους, εκτέθηκαν σε συγκεκριμένο κομμάτι μουσικής, αντέδρασαν διαφορετικά από ομάδα νεογνών τα οποία δεν είχαν ακούσει το συγκεκριμένο κομμάτι κατά τη διάρκεια της κυοφορίας τους. Η εμβρυϊκή συμπεριφορά κρίθηκε ανάλογα με τους εμβρυϊκούς καρδιακούς σφυγμούς, και την κινητικότητα-δραστηριοποίηση του εμβρύου ενώ η επίδραση στα νεογνά κρίθηκε από τη μεταβολή στους καρδιακούς σφυγμούς, την κατάσταση εγρήγορσης, τις κινήσεις των ματιών και των άκρων.

Χαρακτηριστική είναι η ανάλυση 212 μελετών (Δρίτσας 2006), που αφορούσαν δίδυμα. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι κοινές ακουστικές εμπειρίες της ενδομήτριας ζωής εξηγούν κατά περίπου 20% την υψηλή συσχέτιση μεταξύ του δείκτη νοημοσύνης των διδύμων που μεγαλώνουν χωριστά. Έτσι, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι ακουστικές εμπειρίες του εμβρύου αποτελούν το κυριότερο ερέθισμα για την ανάπτυξη του εγκεφαλικού φλοιού.
Όπως αναφέρει ο Ηλίας Σακαλάκ (2004), πολλοί ήχοι προκαλούν στο έμβρυο τη μείωση του καρδιακού του παλμού, στην προσπάθειά του να καταλάβει τι άκουσε. Οι δυνατοί ήχοι αντίθετα, αιφνιδιάζουν το έμβρυο και αυξάνουν τους καρδιακούς του σφυγμούς. Οι κινήσεις του σώματος και οι μεταβολές στον καρδιακό παλμό, δεν είναι απλά μια ένδειξη αντίληψης του ήχου από το έμβρυο, αλλά αποτελούν ένδειξη, ότι το έμβρυο έχει μπει ήδη σε μια διαδικασία μάθησης. Η πιο απλή μορφή μάθησης, είναι η συνήθεια. Έτσι, το έμβρυο παύει να αντιδρά στους επαναλαμβανόμενους ήχους τους οποίους από ένα σημείο και μετά θεωρεί βαρετούς. Εάν ακούσει ένα διαφορετικό ήχο με κάποιο ενδιαφέρον, το έμβρυο θα ανταποκριθεί ανάλογα, δείχνοντας έτσι ότι κατάλαβε τη διαφορά. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου τριμήνου της κύησης, το έμβρυο είναι σε θέση να ξεχωρίζει τους μονότονους από του ενδιαφέροντες και διαφορετικούς ήχους. Χαρακτηριστικά είναι τα ευρήματα μιας μελέτης που πραγματώθηκε σε μια έγκυο γυναίκα. Αρχικά, η κοιλιά της δέχτηκε ένα ήπιο ηχητικό ερεθισμό, ο οποίος δεν έδειξε να προκαλεί καμία αντίδραση από την πλευρά του εμβρύου. Μετά ακολούθησε ένας δυνατός ήχος, που προκάλεσε την σωματική κίνηση του εμβρύου. Αφού η διαδικασία επαναλήφθηκε μερικές φορές, το έμβρυο άρχισε να αντιδρά και στον απαλό ήχο, δείχνοντας έτσι ότι περιμένει να ακούσει το δυνατό. Το ότι το έμβρυο έχει την ικανότητα του απλού αυτού συνειρμού, μας επιτρέπει να σκεφτούμε ότι πράγματι έχει την ικανότητα να μαθαίνει, να συλλέγει πληροφορίες, και να θυμάται κάποιες καταστάσεις. Η φωνή της μητέρας είναι ιδιαίτερα πιο δυνατή από κάθε άλλο εξωτερικό ήχο, γιατί μεταφέρεται στη μήτρα κατευθείαν, μέσω του δικού της σώματος. Επίσης, οι παλμικοί ήχοι της ροής του αίματος στην ομφαλική αρτηρία μπορούν να γίνονται αντιληπτοί από το έμβρυο κατά τη διάρκεια της ενδομήτριας ζωής και για ηχητικές συχνότητες μικρότερες των 500Hz όταν τα επίπεδα έντασης κυμαίνονται από 70-80dB, (Δρίτσας 2004).

Κατά τους πρώτους μήνες της κύησης, τα έμβρυα έχουν πληθώρα εγκεφαλικών νευρώνων, στους οποίους παρατηρείται σημαντική ελάττωση κατά το τελευταίο τρίμηνο της κύησης και περαιτέρω ελάττωση κατά την παιδική ηλικία (Stanley, Jayne, 1998). Πολλοί όμως από τους νευρώνες αυτούς νεκρώνονται, λόγω της έλλειψης ερεθισμάτων. Τα ποικίλα και πολλαπλά ερεθίσματα κατά την εμβρυϊκή περίοδο, συμβάλλουν στην διαμόρφωση της μεταγενέθλιας εξέλιξής του.

Μνήμες του νεογνού από το εμβρυϊκό περιβάλλον: Η μνήμη, είναι η πεμπτουσία της ανθρώπινης εμπειρίας, χωρίς την οποία δε θα μπορούσαμε να προοδεύσουμε, δεν θα μπορούσαμε να μαθαίνουμε από την εμπειρία και δεν θα ήμασταν σε θέση να αναπτύξουμε την προσωπική μας ταυτότητα. Όπως αναφέρεται στο άρθρο της Giselle E.Whitwell, τα βρέφη προτιμούν να ακούν ιστορίες, ρυθμούς και ποιήματα που άκουσαν μέσα στη μήτρα. Η ακουστική φασματοσκοπία που κάνει δυνατή τη λεπτομερή ανάλυση του ήχου, απέδειξε ότι τα έμβρυα μπαίνουν στη διαδικασία μάθησης από την ενδομήτρια περίοδο. Από την 27η εβδομάδα της γέννησης, το κλάμα του μωρού ήδη εμπεριέχει κάποια στοιχεία της ομιλίας όπως το ρυθμό αλλά και φωνητικά χαρακτηριστικά της μητέρας του. Σύμφωνα με μελέτες του Ελληνικού Κέντρου Βιοσύνθεσης, οι αντιδράσεις των νεογνών στη γλώσσα, είναι αποτέλεσμα των ήχων που άκουγε το έμβρυο κατά την ενδομήτρια περίοδο.

Υπάρχουν αρκετά στοιχεία από μελέτες σε νεογνά που υποστηρίζουν ότι τα έμβρυα είναι σε θέση να αναγνωρίζουν και να θυμούνται ανθρώπινες φωνές. Έρευνα των De Casper και Fifer (1980) έδειξε την προτίμηση των νεογνών στη μητρική φωνή συγκριτικά με μια άγνωστη κατά την ανάγνωση μιας νουβέλας (οικείο ενδομήτριο ερέθισμα, αφού η μητέρα έκανε μεγαλόφωνη ανάγνωση του συγκεκριμένου αποσπάσματος καθημερινά, τις έξι τελευταίες εβδομάδες της κύησης). Μελέτη των Moon, Cooper και Fifer (1993), έδειξε την προτίμηση των νεογνών στη μητρική γλώσσα, συγκριτικά με μια ξενόγλωσση προφορά. Έτσι, τα μωρά των Γάλλων δείχνουν να προτιμούν να ακούν Γαλλόφωνους, ενώ τα μωρά Ρώσων, προτιμούν να παρατηρούν ανθρώπους που μιλούν Ρωσικά Τα έμβρυα όπως είναι λογικό, μπορεί να μην αντιλαμβάνονται το ακριβές περιεχόμενο των λέξεων, ή του μουσικού ερεθίσματος, έχουν όμως απόλυτη επίγνωση του συναισθηματικού τους περιεχομένου, όπως αυτό μεταφέρεται από τη μητέρα τους. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η αντίληψη του γονιού για τον κόσμο μεταδίδεται «χημικά» στο έμβρυο μέσω του πλακούντα. Παρά το γεγονός ότι το έμβρυο δεν καταλαβαίνει τα γεγονότα που προκαλούν την αισθηματική αντίδραση της μητέρας, συνειδητοποιεί τις σωματικές αντιδράσεις και εντυπώσεις του συναισθήματος. Με αυτόν τον τρόπο, το έμβρυο υιοθετεί «χημικά» από τη μήτρα ακόμα, τις γονικές αντιλήψεις και η συμπεριφορά του προσαρμόζεται σύμφωνα με αυτές. Φαινομενικά, μπορεί το έμβρυο να είναι ασφαλές μέσα στη μήτρα, αλλά να νιώθει την απόρριψη και το φόβο. Κατά συνέπεια, είναι πιθανόν να φτάνει στον κόσμο κουβαλώντας ένα ασυνείδητο φορτίο αβεβαιότητας και άγχους, σχετικά με την ταυτότητα και τις ρίζες του (Ελληνικό Κέντρο Βιοσύνθεσης 2005). Στο άρθρο Music aids development in the womb, o Gabriell L.Federico αναφέρεται σε μια μητέρα ενός βρέφους 10 μηνών, το οποίο έκλαιγε ακατάπαυστα. Προκειμένου να το ηρεμήσει, έβαζε μουσική Mozart, κάτι που έκανε και για να χαλαρώσει η ίδια, κατά το τελευταίο τρίμηνο της εγκυμοσύνης της, από τον θάνατο του πατέρα της, χωρίς αποτέλεσμα όμως, αφού συχνά ξεσπούσε σε κλάματα. Το έμβρυο συνέδεσε τη μουσική Mozart με το λυγμό της μητέρας του, και ακόμα 10 μήνες μετά τη γέννησή του, αναστατωνόταν και έκλαιγε στο άκουσμα αυτής της μουσικής. Σε μελέτη που έγινε στην Αυστραλία, Chamberlain(1995), έγκυες γυναίκες παρακολούθησαν ένα απόσπασμα είκοσι λεπτών από μια «ενοχλητική» Χολιγουντιανή ταινία που τους προκάλεσε αναστάτωση. Όταν τα νεογνά ήταν τριών μηνών, εκτέθηκαν στο ίδιο απόσπασμα και έδειξαν να αναγνωρίζουν την προγενέστερη εμπειρία τους.


Ο Dr. Lee Salk καθοδηγούμενος απο την παρατήρηση, ότι οι περισσότερες νέες μητέρες δείχνουν μία προτίμηση να κρατούν τα βρέφη στην αριστερή πλευρά του θώρακα κοντά στην καρδιά, ανέλυσε έναν πολύ μεγάλο αριθμό απο φωτογραφίες και καλλιτεχνικές απεικονίσεις του ζεύγους μητέρας-βρέφους. Περίπου το 80% αυτών των εικόνων έδειξε, ότι πράγματι οι μητέρες κρατούσαν τα βρέφη στην αριστερή πλευρά τού στήθους, κοντά στο μέρος της καρδιάς. Αφού βεβαιώθηκε για αυτό το συμβάν ο Dr. Salk εν συνεχεία χρησιμοποίησε ήχους τής καρδιάς τής μητέρας, για να ηρεμεί τα νεογνά και τα βρέφη στο νοσοκομείο. Με αυτό τον τρόπο αποδείχθηκε, ότι οι ενδομήτριοι ήχοι αποτυπώνονται μέσα μας και μας ακολουθούν γιά όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Η επίδραση του θορύβου στα έμβρυα: Ο θόρυβος, είναι πλέον βασικό χαρακτηριστικό του περιβάλλοντός μας και συνδέεται άμεσα με τις καθημερινές μας δραστηριότητες. Η υψηλή ένταση θορύβου, έχει συσχετηθεί με πολυάριθμες επιδράσεις στην υγεία του ανθρώπινου οργανισμού, στους ενήλικες, τα παιδιά, αλλά και τα έμβρυα. Επιβλαβής επιδράσεις μπορεί να είναι η απώλεια ακοής, η έλλειψη σωματικού βάρους σε νεογνά τη στιγμή της γέννησης, να προκαλέσει πρόωρο τοκετό ή γενετικές ανωμαλίες στα έμβρυα. Ωστόσο, οι μελέτες πάνω στην επίδραση του θορύβου δεν συγκλίνουν σ’ ένα καθολικά αποδεκτό αποτέλεσμα. Η επίδραση του θορύβου στο σωματικό βάρος του νεογνού, μελετήθηκε από το τμήμα ιατρικής στην Ταϊβάν (1996). Εφόσον το ηχητικό περιβάλλον της μητέρας δεν ξεπερνούσε τα 85dB, δεν βρέθηκε καμία επίδραση στο βάρος του νεογνού, το οποίο ουσιαστικά καθορίστηκε από το βάρος της μητέρας πριν και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το φύλο του νεογνού και την κυητική του ηλικία. Σχετική έρευνα πραγματοποιήθηκε από τους Ando και Hattori (1974), της οποίας τα αποτελέσματα έδειξαν, ότι ο μέσος όρος του βάρους των νεογνών που γεννήθηκαν από γυναίκες που κατοικούσαν σε περιοχή κοντινή σε αεροδρόμιο, ήταν χαμηλότερος από εκείνα που δεν εκτίθονταν σε θόρυβο ανάλογης έντασης και συχνότητας κατά την ενδομήτρια περίοδο. Οι Ando και Hattori υποστηρίζουν, ότι το γεγονός αυτό πιθανότατα οφείλεται στην πλακούντια γαλακτογόνο ορμόνη, η οποία είναι σε χαμηλότερα ποσοστά στις εγκύους γυναίκες όταν αυτές εκθέτονται σε θόρυβο.


(πηγή)

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

11 όπερες απευθείας από την Metropolitan Opera

11 υψηλού επιπέδου λυρικές παραγωγές για τη σεζόν 2011-2012, θα μεταδοθούν ζωντανά από τη σκηνή της Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης σε οθόνη με ανάλυση υψηλής ευκρίνειας στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και σε 5 ακόμα πόλεις.

Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το μεγαλύτερο πολιτιστικό κέντρο της χώρας, αναγνωρισμένο διεθνώς, με τον υπερσύγχρονο τεχνολογικό του εξοπλισμό, θα προσφέρει την ξεχωριστή εμπειρία της απευθείας παρακολούθησης των παραστάσεων του προγράμματος «The ΜΕΤ: live in HD» στους φίλους της όπερας και της κλασικής μουσικής στην Αθήνα. Μια εξαιρετικά σημαντική συνεργασία καθώς το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών φιλοξενεί παραγωγές όπερας που προκαλούν το διεθνές ενδιαφέρον και συναυλίες με τα μεγαλύτερα αστέρια της παγκόσμιας λυρικής σκηνής, μερικά από τα οποία πρωταγωνιστούν στις μεταδόσεις που θα παρακολουθήσουμε.

Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης είναι ένα από τα πλέον σύγχρονα πολιτιστικά και συνεδριακά κέντρα, με διεθνείς προδιαγραφές. Οι εγκαταστάσεις του, που αποτελούν σημείο αναφοράς για τον πολιτισμό στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, θα προσφέρουν σε απευθείας μετάδοση «The Met: live in HD» δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο κοινό της συμπρωτεύουσας να απολαύσει 11 υψηλού επιπέδου λυρικές παραγωγές. Οι προβολές αυτές έρχονται να συμπληρώσουν ένα πρόγραμμα που το χαρακτηρίζει η πολυσυλλεκτικότητα και η ποιότητα.

Στο δίκτυο αιθουσών εντάσσονται επίσης:

Το Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής
Το Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης
Ο Δημοτικός Κινηματογράφος Καβάλας OSCAR
Το Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο Λουτρακίου
Το Κινηματοθέατρο ΣΤΑΡ στη Βέροια

Όπως έχει ήδη ανακοινωθεί, η σεζόν του πολυβραβευμένου προγράμματος The Met: Live in HD ξεκινάει το Σάββατο 15 Οκτωβρίου με τη νέα παραγωγή της ΜΕΤ «Anna Bolena» του Donizetti, και πρωταγωνίστρια την Anna Netrebko. Το έργο, με σκηνοθέτη το David Mc Vicar και διευθυντή ορχήστρας το Marco Armiliato, βασίζεται στις τελευταίες, τραγικές ημέρες της Άννας Μπολέϋν. Η Anna Netrebko θα αναμετρηθεί με έναν ρόλο που αποτελεί επίδειξη ερμηνείας και φωνής και που έχουν ενσαρκώσει οι μεγαλύτερες σοπράνο στην ιστορία της όπερας, όπως: η Τζόαν Σάδερλαντ, η Μοντσεράτ Καμπαλιέ, η Εντίτα Γκρουμπερόβα, η Ρενάτα Σκότο, η Μαριέλα Ντεβία και η Μαρία Κάλλας.


Ακολουθούν:

  • Ντον Τζιοβάνι του Μότσαρτ στις 29 Οκτωβρίου 2011
  • Ζίγκφριντ του Βάγκνερ στις 5 Νοεμβρίου 2011 (ημερομηνία προβολής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών: 10 Νοεμβρίου 2011)
  • Satyagraha του Φίλπ Γκλας στις 19 Νοεμβρίου 2011
  • Ροντελίντα του Χέντελ στις 3 Δεκεμβρίου 2011
  • Φάουστ του Γκουνό στις 10 Δεκεμβρίου 2011
  • Το Μαγεμένο Νησί (Enchanted Island- Παγκόσμια πρεμιέρα) στις 21 Ιανουαρίου 2012
  • Το Λυκόφως των Θεών (Gotterdammerung) του Βάγκνερ στις 11 Φεβρουαρίου 2012
  • Ερνάνι του Βέρντι στις 22 Μαρτίου 2012
  • Μανόν του Μασνέ στις 7 Απριλίου 2012 (ημερομηνία προβολής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών: 10 Απριλίου 2012)
  • Τραβιάτα του Βέρντι στις 20 Απριλίου 2012



Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Μανιάτικη θρηνωδία

Το κλάμα των γυναικών δεν είναι απλά εκφραστική και στιγμιαία διαδικασία και πρακτική, αλλά έχει παρεμβατική δύναμη στη δημόσια ζωή. Ο διάλογος είναι ελληνική πολιτισμική φόρμα. Είτε αναφερόμαστε στον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, είτε στους Τραγικούς ποιητές, για διάλογο μιλάμε. Σε αντίθεση με τον Σωκρατικό-Πλατωνικό διάλογο, η αρχαία ελληνική τραγωδία προτάσσει την παραστασιακή διαλογική. Η τραγωδία δεν είναι ένα μονολογικό έργο, δεν αναφέρεται σε συνομιλία μεταξύ ίσων, είναι μια ανάκριση της Πόλης, είναι κριτική που συμβαίνει στον δημόσιο χώρο και αποτελεί συλλογική και συμμετοχική διαδικασία.
Στη σύγχρονη ιστορία μας, την παραστασιακή διαλογική συναντάμε στη Μανιάτικη θρηνωδία των γυναικών. Η διαλογική στη Μάνη είναι επίσης τεχνική ιστορικοποίησης και ενθύμησης. Τείνουμε να θεωρούμε την μνήμη σαν άκαμπτη και περιοριστική, αλλά στην περίπτωση της μανιάτικης κουλτούρας, η αισθητήρια και έμφυτη μνήμη παρείχε τον θεμέλιο λίθο για την αυτοσχέδια ποίηση, το υπέρτατο παράδειγμα της ελευθερίας της έκφρασης.
Κι ενώ οι γυναίκες στον Σωκρατικό - Πλατωνικό διάλογο και στην αρχαία τραγωδία, είτε εξαιρούνται, είτε μετέχουν μόνο δια λόγου ανδρών (οι συγγραφείς της τραγωδίας είναι άνδρες και άνδρες υποδύονται τους γυναικείους ρόλους), στην Μανιάτικη θρηνωδία, συγγραφείς του ποιητικού, ιστορικοποιού λόγου των γυναικών είναι οι ίδιες οι γυναίκες.
Καθώς λοιπόν σήμερα πολλά συζητιούνται για την ύπαρξη ή ανυπαρξία παραδειγμάτων «γυναικείας γραφής» και γυναικείας λήψης αποφάσεων, η ιστορία δίπλα μας χαμογελά.
Τις έβλεπα να κινούνται διακριτικά και γρήγορα μέσα στους πύργους τους και στα στενά δρομάκια ανάμεσα στους πύργους. Να περπατούν τοίχο - τοίχο και ν' αποφεύγουν δημόσιους χώρους που ορίζονταν ως αρσενικοί. Να αναδύονται από τις χαμηλές εισόδους και εξόδους των πυργόσπιτών τους, κάτω από ένα βαρύ φόρτωμα ξύλων ή νερού που κουβαλούσαν στις πλάτες τους, μόνο και μόνο για να σκύψουν ξανά πάνω σε ένα βραχώδες έδαφος κατά τη διάρκεια γεωργικής εργασίας, πάνω από έναν ανοιχτό ή κλειστό τάφο στο νεκροταφείο, πάνω από την προστατευμένη στέρνα στον πάτο των πύργων τους. Σαν ερχόταν ο «ψίθυρος» του θανάτου, αυτές οι σκυφτές γυναίκες, πλάσματα των απόμερων σοκακιών, σηκώνονταν ορθές. Τέντωναν το πανωκόρμι τους και έριχναν πίσω το κεφάλι, χτυπώντας τα στήθη τους με θυμό, γδέρνοντας τα πρόσωπά τους, σκούζοντας. Τότε ήταν που έβλεπε κανείς τις Μανιάτισσες σε όλο τους το ύψος.




...Α, ρε Θεέ από ψηλά


που δε σε φτάνει ούτε γράς [όπλο]


Δε κατεβαίνεις χαμηλά


να πούμε δικαιώματα;


Τα πλέα τα 'χομε εμείς


πο 'μείναμε χωρίς παιδί...





Κέντρο και Περιφέρεια


Το μάζεμα για το θρήνο ή το κλάμα, όπως λέγεται η τελετουργία του θανάτου στη Μάνη, γίνεται στο σπίτι του νεκρού ή, όταν οι συνθήκες το απαιτούν, στην πλατεία ή την τοπική εκκλησία. Αν ο θάνατος στη Μάνη θέτει πράγματα, ανθρώπους και σύμβολα σε κίνηση, και η πρώτη του αναγγελία, με κραυγές ή με την καμπάνα της εκκλησίας, φέρνει τους ανθρώπους στον δρόμο - είτε είναι σοκάκι του χωριού, είτε δρόμος που συνδέει χωριό με χωριό ή πόλη με χωριό -, η κίνηση του μαζέματος υποδηλώνει την επιστροφή των σκόρπιων στοιχείων του γένους σε ένα τοπογραφικό κέντρο που εγγράφεται από το γεγονός του θανάτου.
Το νεκρό σώμα είναι το κέντρο όπου οι θρηνούσες εδραιώνουν επίσημα τη σχέση βιωμένης κοινής ουσίας με τον νεκρό και μεταξύ τους: «Εμείς εμεγαλώσαμε / μ' ένα νερό μ' ένα φαΐ», όπως δηλώνει η θρηνωδός - μοιρολογίστρα, η οποία δημιουργεί το κέντρο με τη φυσική της παρουσία, πλάθοντας το σώμα της με νεύματα, χάδια και αυτοσχέδιους λόγους γύρω από τον χώρο του πτώματος, σαν να απευθύνεται σε κάποιον που κοιμάται.
Έτσι εσωτερικοποιεί τον νεκρό ως στοιχείο του έξω. Στην εσωτερικοποίηση του θανάτου βρίσκουμε τη λογική της γεωργικής εσωτερικοποίησης: «Τα θέρισε τ' αλώνισε / και τάκαμε ένα σωρό / στη μεσαρία τ' αλωνιού». Εδώ η θρηνωδός τονίζει την κοινωνική αξία της γυναικείας εργασίας που ενσαρκώνεται στη μεταφορά σκόρπιων στοιχείων (συλλογή σιτηρών) σε ένα κεντρικό μέρος (μέσα στον κυκλικό χώρο του αλωνιού).
Με τη δημιουργία ενός κέντρου γύρω από το πτώμα, οι γυναίκες δεν αποπειρώνται να φέρουν τον θάνατο μέσα στην κοινωνική τάξη, να τον εξημερώσουν, αλλά μάλλον να εγκαταλείψουν ένα πρότερο περιθώριο και να δημιουργήσουν έναν νέο περιφραγμένο χώρο, όπου οι ζωντανοί (οι γυναίκες) και οι νεκροί να συνυπάρχουν. Έναν χώρο δηλαδή παραβατικό καθώς συνιστά μια τοπολογική ανωμαλία - δεν είναι αποκλειστικός χώρος ούτε των ζωντανών ούτε των νεκρών. Κι ο θάνατος είναι μιασματικός όταν οι νεκροί ανακατεύονται με τους ζωντανούς. Οι γυναίκες γνωρίζουν καλά τη δύναμη ενός τέτοιου τελετουργικού χώρου.
Οι άνδρες δεν ανακατεύονται με τους νεκρούς. Συγκεντρώνονται σε μικρές, σκόρπιες ομάδες έξω από το σπίτι ή την εκκλησία όπου γίνεται το κλάμα δημιουργώντας έναν κοινωνικό χώρο ανάλογο με το καφενείο. Ακόμα κι όταν μπαίνουν στην τελετουργία για να υποβάλουν τα σέβη τους στο νεκρό, δεν επιδεικνύουν καμία σχέση με το κέντρο της. Μπαίνουν και φεύγουν με μια «αξιοπρεπή» αυτοσυγκράτηση. Δεν υπάρχει αλληλεπίδραση με τις θρηνούσες. Υπάρχουν διχοτομίες των αισθήσεων και του σώματος που οργανώνουν τις σχέσεις των φύλων προς τους νεκρούς.



Αντιφώνηση



Η τελετουργία του θανάτου, το Κλάμα, στη Μάνη ήταν ο κεντρικός τόπος για την παραγωγή και αναπαραγωγή λόγου, για την διαλογική έκφραση των αντιπαρατιθέμενων απόψεων και της σύγκρουσης, και για την κατασκευή προφορικής ιστορίας. Το Κλάμα των γυναικών δεν είναι απλά εκφραστική και στιγμιαία διαδικασία και πρακτική, αλλά έχει παρεμβατική δύναμη στην δημόσια ζωή. Είναι ο τόπος στον οποίο νομιμοποιείται ο λόγος. Και τον λόγο εκεί, οκτασύλλαβο, αυτοσχέδιο ποιητικό λόγο, τον έχουν οι γυναίκες. Η διαλογική τεχνική για την παραγωγή, απομνημόνευση και διάδοση του λόγου ως προφορική ιστορία είναι η αντιφώνηση.
Στα Ελληνικά, η ιδέα τής αντιφώνησης έχει μια κοινωνική και νομική έννοια πέρα από τις αισθητικές, μουσικές και δραματουργικές της χρήσεις. Η αντιφώνηση μπορεί να αναφέρεται στη συγκρότηση συμβασιακής ομοφωνίας, τη δημιουργία μιας συμφωνίας από αντιθετικές φωνές. Υποδηλώνει επίσης ηχώ, απόκριση και εγγύηση. Στα ελληνικά η πρόθεση αντί δεν παραπέμπει (όπως στα αγγλικά) μόνο στην αντίθεση και τον ανταγωνισμό, αλλά επίσης στην ισοδυναμία, αμοιβαιότητα, εκπροσώπηση. Αυτά τα νοήματα είναι βαθιά ριζωμένα στο λεξιλόγιο των μοιρολογιών.
Οι θρηνούσες στα μοιρολόγια τους υποστηρίζουν ότι «βγαίνουν αντιπρόσωποι» του νεκρού. Μια σχετική και συγκινησιακά φορτισμένη φράση είναι «να τηνε μαρτυρήσομε». Με τη μορφή ερωτηματικών εκκλήσεων προς τα μέλη του χορού να πλησιάσουν κοντά, να συνάψουν και να συγκροτήσουν αντιφωνικές σχέσεις μαζί της και με το νεκρό, η κορυφαία μονωδός επιχειρεί να ενσωματώσει τον χορό σαν συλλογικό μάρτυρα της κοινής της ουσίας με τον νεκρό αλλά και σαν μάρτυρα της αλήθειας του λόγου της:



... Κι απάνω που ανέβηκα



είπα του Γιαννάκη ζου



Δε θε να πούμε τίποτα


να τηνε μαρτυρήσομε;



Με ειρωνικό τόνο εδώ επισημαίνει ότι ο σύζυγος της νεκρής, ο Γιαννάκης, ο οποίος ξαναπαντρεύτηκε αμέσως, επιδίωξε να διαγράψει τη νεκρή αποσιωπώντας τις μοιρολογίστρες της. Με τη σειρά του καταδικάζεται στη σιωπή από έναν λόγο που διατυπώνεται από τον θηλυκό χώρο. Ο σύζυγος δεν θα αποκρινόταν φωνητικά σε αυτόν το χώρο. Η σιωπή του είναι η αντιφωνική ολοκλήρωση του θρηνητικού λόγου.





...Ε, Αλογάκο, έλα κοντά


να ζε τα λέου


να τ' αγροικάς


αλήθεια λέου νη ψέματα;



Κι εδώ η θρηνωδός γνωρίζει καλά ότι ο εξ αγχιστείας συγγενής που καλεί δεν θα διασχίσει τα γυναικεία σύνορα της τελετουργίας. Έτσι η έκκληση για επικύρωση απευθύνεται επίσης στον χορό των γυναικών, η εδραίωση του λόγου της μέσω διαλογικής παράστασης. Το άκουσμα στην αντιφωνική σχέση δεν είναι εξωτερικό προς τον λόγο. Το άκουσμα είναι η αναπαραγωγή του λόγου του άλλου. Μέσα από το άκουσμα του χορού, ο λόγος διασπείρεται στο υπόλοιπο της κοινωνίας. Η απουσία του ακούσματος ισοδυναμεί με τον «σιωπηλό» θάνατο, που είναι ο κακός θάνατος στη Μάνη. Ο «σιωπηλός» θάνατος είναι επίσης ο κοινωνικός θάνατος της μοιρολογίστρας που δεν έχει μάρτυρα.
Οι ισχυρισμοί αλήθειας που προέρχονται από την τελετουργία εξαρτώνται, όχι μόνο από την νομική δύναμη της αντιφωνικής επιβεβαίωσης αλλά κι από την συναισθηματική δύναμη του πόνου. Ο διαλεγόμενος πόνος και ο παραπονεμένος λόγος συνιστούν την αλήθεια. Δηλώνοντας ότι δεν μπορούν να τραγουδήσουν σωστά τα μοιρολόγια χωρίς τη «βοήθεια» άλλων, οι Μανιάτισσες αποκαλύπτουν ότι ο πόνος, για να καταστεί έγκυρος, πρέπει να συγκροτηθεί κοινωνικά σε αντιφωνικές σχέσεις. Όταν ακούει κανείς ένα αυτοσχέδιο μοιρολόι, δεν ακούει απλώς ένα άτομο να τραγουδά, αλλά μια συλλογικότητα να εκφράζεται φωνητικά.
Ο μόνος τρόπος με τον οποίο ένας «ξένος» μπορεί να μπει στον θηλυκό χώρο του θανάτου και των δι-αισθήσεων είναι να μπει ως μέλος του χορού, ως μάρτυρας με συμβασιακές υποχρεώσεις. Για τις Μανιάτισσες, ο ξένος, εθνογράφος ή άλλος, που γίνεται αποδεκτός μπορεί να λειτουργήσει ως μια ακόμη αρμονική φωνή για να διευκολύνει τη συγκρότηση και τη διασπορά της κοινωνικής μνήμης.
Καθήσαμε στη μέση του παλιού πύργου, με κέρασε γλυκό και είπε:
Αφού είσαι δικό μας παιδί, θα σου πω κανα-δυο μοιρολόγια που θες, αρκεί να με «βοηθείς». Ένιωσα τα χέρια μου να παγώνουν καθώς δεν μου άφησε χώρο να αντιδράσω. Ξεκίνησε εναλλάσσοντας πεζό λόγο και ποίηση. Συνέχισε να μοιρολογεί ήσυχα κοιτάζοντάς με διαπεραστικό βλέμμα, ώσπου τα χείλη μου άρχισαν να κινούνται. Οι κινήσεις του σώματος και του κεφαλιού της με παρότρυναν να ακολουθήσω, κι όσο έμπαινα στον ρυθμό της το μοιρολόγισμά της δυνάμωνε. Σε στιγμές κλειδιά του μοιρολογιού επιζητούσε με πόνο στο βλέμμα το νεύμα μου, το δυνάμωμα της φωνής μου, οδηγώντας με να γευτώ τον πόνο της, μέχρι που αναλύθηκα σε δάκρυα.
Δεν υπάρχουν στη Μέσα Μάνη επαγγελματίες, αμειβόμενες μοιρολογίστρες, όπως στην αρχαία Ελλάδα. Δάκρυα χυμένα χωρίς κοινή ιστορία αμοιβαιότητας είναι ύλη εκτός τόπου.


Ιστορία Γένους Θηλυκού


Δύο ήταν οι θεσμοί στη Μάνη που αναλάμβαναν εκείνες τις πολιτικές - νομικές λειτουργίες που σήμερα αναλαμβάνει το κράτος: η γεροντική, το συμβούλιο των ανδρών, και το κλάμα, η θρηνητική τελετουργία των γυναικών.


... Καλώς τον Μιχαλάκο μου


γέροντα του Κατωπαγγιούτι


θες που ήρθες στην Οχιά [χωριό]


που η Σούρδαινα είναι κακιά


[η θρηνούσα]και τις γεροντικές χαλά;



Το κλάμα μπορούσε να ενισχύσει όσο και να αμφισβητήσει τις αποφάσεις της γεροντικής, μπορούσε και να επιβάλλει αποφάσεις στην γεροντική επικαλώντας συλλογικές ηθικές υποχρεώσεις, όπως την εκπλήρωση της ηθικής του κώδικα αντεκδίκησης. Μπορούσε να αναμορφώσει και την ιστορία:


... Εγώ ειμ' η Βέργα τ΄Αλμυρούκι


όσα με βρούσι τα μπορού


τ΄ εχου κοιλιά τη πιθαρός


κι όλα τα κάνω χαραμπότα


ρίχνου και στη θάλασσα...



Η Βέργα και ο Αλμυρός είναι οι τοποθεσίες που έγινε η περίφημη μάχη μεταξύ των μανιάτικων γενών και του εισβολέα εχθρικού στρατού κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Στην επίσημη ιστορία η μάχη του Αλμυρού εξυμνείται ως ανδρική νίκη, οι γυναίκες απλώς βοήθησαν, πολεμώντας με τα δρεπάνια τους στον Δυρό για να εμποδίσουν ένα δεύτερο στρατό να κατακτήσει την Μέσα Μάνη όσο οι άνδρες πολεμούσαν στη Βέργα. Οι παραπάνω στίχοι ενός σύγχρονου μοιρολογιού αναμορφώνουν τη μάχη ως γυναικεία ιστορία.
Με τον πρώτο στίχο η θρηνωδός γίνεται, όχι απλώς η μάχη, αλλά ο τόπος που έγινε η μάχη. Γίνεται η Βέργα του Αλμυρού. Οι άνδρες καταλαμβάνουν τόπους, οι γυναίκες γίνονται χώροι. Κατανοεί το συγκεκριμένο γεγονός και τόπο μέσω του σώματός της, και με τον δεύτερο στίχο δηλώνει πως οποιαδήποτε βία και κακό κι αν την προσβάλει, αυτή θα εν-σωματώσει, θα συγκρατήσει και θα καταβροχθίσει τη συμφορά με τον ίδιο τρόπο που οι Μανιάτες «καταβρόχθισαν» τον εχθρικό στρατό. Σαν λεβέντισσα, παραμένει στητή ανάμεσα σε όλα τα σώματα που έχουν πέσει.
Στη μανιάτικη μνήμη αυτή η μάχη είναι ένα γεγονός παγκόσμιων αναλογιών. Το μοιρολόι μας δίνει άμεσα κοσμολογικές διαστάσεις. Η μεταφορά της κοιλιάς, της εσωτερικότητας των γυναικών στον τρίτο στίχο, γεννά τον κόσμο και την ιστορία ως γένους θηλυκού. Το συνεχές της ιστορικής καταστροφής γίνεται έτσι κατανοητό μέσα από μια μεταφορά κατάποσης, βρώσης και βίαιης εσωτερικοποίησης. Η ιστορικοποίηση ως προφορική πρακτική αντιγράφει αυτή τη διαδικασία της κοσμικής κατάποσης. Το γυναικείο σώμα, σαν την «ανοιχτή γη» (χαραμπό) και τον ίδιο τον Κόσμο, είναι το υπέρτατο δοχείο αποθήκευσης (πιθάρι) και μνήμης.
Ο Κόσμος ποτέ δεν επιτυγχάνει πλήρη παρουσία. Εμφανίζεται πάντα μέσα από αποσπάσματα, από την ατομική εσωτερικότητα της κάθε γυναίκας. Το μάζεμα των γυναικών στις θρηνητικές παραστάσεις είναι η συναρμολόγηση των θραυσμάτων αυτών του παγκόσμιου. Οι θρηνητικές παραστάσεις, η προφορική ιστορία, το μάντεμα, ο λόγος και οι σωματικές πρακτικές των γυναικών είναι η αναπαράσταση των ανταλλαγών μεταξύ του αποσπασμένου μέρους (της γυναικείας εσωτερικότητας) και του όλου (της κοσμολογικής εσωτερικότητας). Οι γυναίκες μεταφράζουν την ατομική εμπειρία σε κοσμολογική γενικότητα και επιστρέφουν την κοσμολογική συνολικότητα στο ειδικό. Αυτή είναι η πολιτισμική δύναμη των Μανιατισσών.
Στη γυναικεία ποιητική, ο σύνδεσμος ανάμεσα στην ιστορική καταστροφή και την κοσμολογική κατάποση φανερώνει μια συνειδητότητα της εξαφάνισης της ίδιας της μανιάτικης πραγματικότητας. Για τις γυναίκες εκείνες που είναι οι αρχειοφύλακες της κοσμολογικής διαδικασίας, η ιστορική οριστικότητα παραμένει ενσωματωμένη στην ποιητική τους και γραμμένη στα σώματά τους.



Νάντια Σερεμετάκη ΤΑ ΝΕΑ (08-07-2000).





Μανιάτικο μοιρολόι για τον θάνατο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη


Σκύψετε όρη και βουνά για να ξανοίξου το Μωρηά
να ιδού και την Τροπολιτσά αν κλαίει κι’ αν μοιρολογά .


Ακούστε κάστρα του Μωρηά και φρούρια της Λευτεριάς
Εσήμερα αναχωρά ο αρχηγός της κλεφτουριάς.

Σήμερα φεύγει ο στρατηγός ο Γέρως ο ηρωικός
του Δράμαλη ο νικητής και του ραγιά ο λυτρωτής.

Κολοκοτρώνη Θοδωρή – ατρόμητε πολεμιστή
τα χρόνια ζε κιοτέψασι στο Χάρο ζε προδώσασι.

Μία βολά κι’ ένα καιρό ήσου λιοντάρι φτερωτό
ζ ‘ έτρεμε η Αρβανιτιά και του Σουλτάνου η τουρκιά.

Στους κλέφτες ήσουν αρχηγός, στους Μωραϊτες στρατηγός,
και έδωνες διαταγές στις φάλαγγες – στους μαχητές.

Εσένα βοήθησ’ ο Θεός να λευτερώσης το Λαό
το Έθνος το Ελληνικό , το γένος το Ιστορικό!

Άκουσο Γέρω του Μωρηά τη Μάνη που μοιρολογά :
«του Ταυγέτου τα βουνά και του Ταινάρου τα χωριά»

Σκούζουσι άγρια τη φωνή , για να ξυπνήσουν οι νεκροί,
να τρέξουσι κι’ οι σταυραητοί το φέρετρο να πιάσουσι.

Κολοκοτρώνη Θωδωρή – στον Άδη που θα κατέβης
πάλι θε νάσαι στρατηγός και των ηρώων αρχηγός !»


Σημείωση : Ο Θ. Κολοκοτρώνης είχε εκπαιδευθεί στην Μάνη, όπου είχε καταφύγει διωκόμενος και ο πατέρας του Κων. Κολοκοτρώνης.

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Of the Wand and the Moon


Of the Wand and the Moon
Sonnenheim
2005
Genre : Neo-folk



1.Black Moth
2.Nighttime In Sonnenheim
3.Summer Solstice
4.Honour
5.My Black Faith
6.Wonderful Wonderful Sun
7.Hollow Upon Hollow
8.Camouflage
9.Lieblos Hin Zur Dunkelheit
10.Hail Hail Hail II
11.Here's An Ode
12.I Shall Feast
13.Like Wolves
14.Winter Solstice




Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Hurdy-gurdy


Το hurdy gurdy, (γνωστό επίσης ως βιολί με τροχό), είναι ένα έγχορδο μουσικό όργανο που παράγει ήχο από έναν περιστρεφόμενο από μανιβέλα και καλυμμένο με κολοφώνιο, τροχό. Ο τροχός λειτουργεί σαν ένα δοξάρι βιολιού και μεμονωμένες νότες που παίζονται στο όργανο μοιάζουν με αυτές του βιολιού. Οι μελωδίες παίζονται πιέζοντας τα πλήκτρα – σφήνες που αλλάζουν το μήκος των χορδών.
Ο ήχος του, λόγω των συμπαθητικών χορδών του, μοιάζει αρκετά με αυτόν της γκάιντας, γι αυτό συχνά χρησιμοποιούνται μαζί ιδιαίτερα στην γαλλική και την σύγχρονη ουγγρική παραδοσιακή μουσική.
Ο όρος hurdy gurdy είναι ονοματοποιητικός και προήλθε από τον επαναλαμβανόμενο τόνο που χαρακτηρίζει τα όργανα με ξύλινο τροχό που έχει στρεβλωθεί λόγω της υγρασίας ή από το χαρακτηριστικό βουητό που παράγει η γέφυρα. Θεωρείται ότι προέρχεται από τον σκωτσέζικο και βορειοαγγλικό όρο για την οχλαγωγία και την αταξία, hirdy girdy ή από το hurly gurly έναν παλιό αγγλικό όρο για τον θόρυβο ή την αναστάτωση.

Προέλευση και ιστορία

Το hurdy –gurdy θεωρείται ότι προέρχεται από τα τοξωτά έγχορδα της δυτικής Ευρώπης ή της Μέσης Ανατολής κάπου πριν τον 11ο αιώνα μ.Χ. Ο πρόγονος του hurdy gurdy είναι το organistrum, ένα ευμέγεθες μουσικό όργανο σε σχήμα κιθάρας με μακρύ λαιμό πάνω στον οποίον βρίσκονταν τα πλήκτρα – κλειδιά. Το organistrum παιζόταν από δύο ανθρώπους, εκ των οποίων ο ένας γυρνούσε την μανιβέλα και ο άλλος τραβούσε προς τα πάνω τα πλήκτρα κλειδιά (μια δυσκίνητη τεχνική παιξίματος που έχει ως αποτέλεσμα να μπορούν να παιχτούν μόνο αργές μελωδίες).



Γέροντες παίζουν το Organistrum
Santiago de Compostela, Galicia


Τα όργανο χρησιμοποιήθηκε πρώτιστα στην συνοδεία μοναστικών και εκκλησιαστικών χορωδιών

Κατά την Αναγέννηση το hurdy gurdy ήταν ένα πολύ δημοφιλές όργανο, μαζί με την γκάιντα, και αναπτύχθηκε ένας χαρακτηριστικός τύπος του με κοντό λαιμό και σώμα σε σχήμα κουτιού με μια καμπύλη ουρά στην άκρη. Ήταν αυτή την περίοδο που άρχιζε να εμφανίζεται σε απεικονίσεις του οργάνου η γέφυρα (συνήθως αποκαλείται «σκύλος) που βρίσκεται κάτω από μια συμπαθητική χορδή και παράγει το βουητό.


Κατά το τέλος της αναγέννησης αναπτύχθηκαν δύο χαρακτηριστικού σχήματος hurdy gurdy. Το ένα είχε κιθαροειδές σχήμα και το άλλο είχε τύπο σώματος στρογγυλοποιημένου λαούτου, φτιαγμένο από δούγες (λωρίδες ξύλου που απαρτίζουν το κάτω μέρος τους σκάφους)

Μέχρι το τέλος του 17ου αιώνος οι αλλαγές στις μουσικές προτιμήσεις που απαιτούσαν μεγαλύτερες πολυφωνικές ικανότητες, απ΄ ό,τι το hurdy gurdy μπορούσε να προσφέρει, έσπρωξαν το όργανο στις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Σαν αποτέλεσμα απέκτησε ονομασίες όπως το γερμανικό Bauernleier ( λύρα του αγρότη) και Bettlerleier (λύρα του ζητιάνου). Κατά τον 18ο αιώνα απέκτησε μεγάλη φήμη μεταξύ των Γάλλων ευγενών, με διάσημους συνθέτες να γραφουν έργα για hurdy gurdy (το πιο διάσημο εκ των οποίων είναι του Nicolas Chédeville’s Il pastor Fido). Εκείνη την εποχή αναπτύχθηκε το πιο κοινό είδος του hurdy gurdy, το εξάχορδο vielle à roue. Αυτό το όργανο έχει 2 χορδές για μελωδία και 4 συμπαθητικές χορδές ρυθμισμένο έτσι ώστε ενεργοποιώντας ή απενεργοποιώντας τις συμπαθητικές χορδές, να μπορεί να παιχτεί σε διάφορους τόνους.


Επίσης κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου εξαπλώθηκε και πιο ανατολικά, όπου περαιτέρω διαφοροποιήσεις του αναπτύχθηκαν στις δυτικές σλαβικές χώρες, σε γερμανόφωνες περιοχές και στην Ουγγαρία. Ουσιαστικά οι περισσότεροι τύποι εξαφανίστηκαν μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος, αλλά κάποιοι λίγοι επέζησαν – μεταξύ των οποίων οι πιο γνωστοί το γαλλικό vielle à roue, το ουγγρικό tekerőlant και το ισπανικό zanfona.

Το hurdy gurdy έχει μια καλά ανεπτυγμένη παράδοση στην ανατολική Ευρώπη ιδίως στην Ουγγαρία, την Πολωνία, την Λευκορωσία και την Ουκρανία. Στην Ουκρανία είναι γνωστό ως Lira ή relia. Παιζόταν και εξακολουθεί να παίζεται από επαγγελματίες συχνά τυφλούς, πλανόδιους μουσικούς γνωστούς ως lirnyky. Το ρεπερτόριο τους είναι πρωτίστως θρησκευτικό, αν και περιλαμβάνει πολλά ιστορικά έπη γνωστά ως dumy (τραγουδιστά επικά ποιήματα του 16ου αιώνος) και παραδοσιακούς χορούς. Οι Lirnyky κατηγοριοποιήθηκαν ως επαίτες από τις ρωσικές αρχές και υποβάλλονταν σε σκληρά κατασταλτικά μέτρα αν έπαιζαν στους δρόμους μεγάλων πόλεων έως το 1902, όταν εθνολόγοι που παρακολουθούσαν το 12ο Πανρωσσικό Αρχαιολογικό συνέδριο ζήτησαν από τις αρχές να σταματήσουν να τους διώκουν. Στην δεκαετία του 1930 αυτή η παράδοση εξαλείφθηκε σχεδόν τελείως από τις σοβιετικές αρχές του Στάλιν, όταν 250-300 lirnyky συγκεντρώθηκαν για ένα εθνογραφικό συνέδριο και εκτελέστηκαν ως ένα κοινωνικά ανεπιθύμητο στοιχείο για την σύγχρονη σοβιετική κοινωνία.




Ούγγρος παίχτης hurdy-gurdy


Σήμερα η παράδοση έχει επανέλθει. Αναβιώσεις έχουν ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια στην Σουηδία, την Γερμανία, την Αυστρία, την Τσεχική Δημοκρατία, την Πολωνία, την Ρωσία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία.
Πολλά φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής στην Ευρώπη περιλαμβάνουν μουσικά σύνολα με hurdy gurdy, αλλά το πιο γνωστό ετήσιο φεστιβάλ είναι στο Saint Chartier στην κεντρική Γαλλία κοντά στις 14 Ιουλίου (εθνική επέτειος Γαλλίας)
















Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Evening Snow - Tani Senzan & Tanaka Yoko



Tani Senzan & Tanaka Yoko
Evening Snow

1988
Genre : Japanese Folk


1. Graceful Spring
2. Midare
3. Evening Snow
4. Children's Song Medley
5. The Plover
6. The Dream of the Bird
7. Farewell Dance


Summoning - Dol Guldur



Summoning
Dol Guldur

1996
Genre : Epic/Medieval Black Metal

1. Angbands Schmieden
2. Nightshade Forests
3. Elfstone
4. Khazad Dúm
5. Kôr
6. Wyrmvater Glaurung
7. Unto a Long Glory...
8. Over Old Hills

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Area Bombardment - In hoc signo vinces


Area Bombardment
In hoc signo vinces
2010
Genre : Martial, Neoclassical, Industrial


1. Sons of Eireann
2. We stand against the modern world
3. Edelweiss
4. Confession
5. The sun and the runes
6. Fields of war
7. Fathers of our nations
8. Usura
9. New Europe

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Arditi - Maching on to Victory


Arditi
Marching on to Victory
2007
Genre : Martial, Industrial

1.Determination
2.Sturm V
3.Unity of Blood
4.Marching on to Victory
5.Bless Our Arms
6.Sun of Predappio
7.Holy Order
8.Militant Struggle

Bonus Tracks
Sturm V (2006)
Divina Patria

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Across the Rubicon - Who Doesn't Listen to the Song, Will Hear the Storm


Across the Rubicon
Who Doesn't Listen to the Song, Will Hear the Storm
2010
Genre : Martial, Neoclassical


1. Hic Vivi Taceant. Hic Mortui Loquuntur
2. Marching At Home
3. Poppies
4. Gallipoli
5. Glory, Disillusionment And Despair
6. Aut Vincere, Aut Mori
7. Here Dead We Lie
8. The Silence
9. A Moth To A Flame
10. Mors Est Quies Viatoris, Finis Est Omnis Laboris


Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Η Τεράστια Σημασία της Μουσικής για τους Πυθαγόρειους



Η σημασία της µουσικής

Οι Πυθαγόρειοι επέδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη µουσική. Ως προς το θέµα µάλιστα αυτό οφείλουµε να αναφέρουµε, πέραν του ίδιου του Πυθαγόρα, τον Ιππάσιο τον Μεταποντίνο, τον Αριστόξενο τον Ταράντιο και τον Νικόµαχο τον Γεράσιο. Συµφιλιώνοντας τις αντίρροπες αρχές που υπεισέρχονται στη συγκρότηση κάθε όντος, η αρχή της αρµονίας αποτελεί την αναλογία που, σε κάθε πεδίο, συνενώνει τα διχονοούντα στοιχεία. Απαντάται φυσικά στη µουσική, όπου οι έννοιες της συµφωνίας και της διαφωνίας διαδραµατίζουν ιδιαίτερα σηµαντικό ρόλο. Η µουσική, άλλωστε, υποκρύπτει µέσα της σε λανθάνουσα κατάσταση ολόκληρη αριθµητική, την οποία οι Πυθαγόρειοι, επιχείρησαν να αναδείξουν, τονίζοντας τον ουσιώδη ρόλο του αριθµού και της αναλογίας. Όπως λέει κι ο Θέων της Σµύρνης:

"Εφόσον λέγεται πως υπάρχουν σύµφωνοι αριθµοί, το λόγο αυτής της συµφωνίας δεν θα µπορούσαµε να τον βρούµε παράµόνον µέσα στην αριθµητική· η συµφωνία αυτή διαθέτει τις µεγαλύτερες αρετές, αφού είναι η αλήθεια µέσα στην έλλογη ψυχή, η µακαριότητα µέσα στο βίο και η αρµονία µέσα στη φύση· τέλος, είναι αυτή η ίδια η αρµονία που απλώνεται σ' ολόκληρο το σύµπαν και δεν παρουσιάζεται σ' όσους την αναζητούν παρά αποκαλυπτόµενη µέσα από τους αριθµούς."


Άµεσα αισθητή αρµονία είναι αυτή που µας αποκαλύπτουν τα µουσικά όργανα ενώ νοερή αυτή που µας χαρίζουν οι αριθµοί. Γι' αυτό και οι Πυθαγόρειοι προέβησαν σε εκτεταµένες έρευνες όσον αφορά τις σχέσεις µήκους και πάχους των χορδών, καθώς και µεταξύ της, ρυθµιζόµενης από περιστρεφόµενα κλειδιά, τάσης των χορδών και τόνου που παράγουν µε τη νύξη τους. Τόσο ο µαθηµατικός προσδιορισµός των διαστηµάτων όσο και η επινόηση του επτάχορδου και του οκτάχορδου αποδίδονταν στον ίδιο τον Πυθαγόρα. Οι Πυθαγόρειοι είχαν ακόµα αφιερώσει µελέτες τους στη σχέση ήχου και όγκου του δονούµενου δοχείου που τον παράγει:

"Αυτές τις συνηχήσεις άλλοι θέλησαν να τις επιτύχουν µε το βάρος, άλλοι µε το µήκος,άλλοι µε αριθµηµένες κινήσεις κι άλλοι µε τη χωρητικότητα των δοχείων. Λέγεται πως ο Λάσος ο Ερµιονεύς κι οι µαθητές του Ιππάσιου του Μεταποντίνου, του τελευταίου εναποµείναντος από το Τάγµα του Πυθαγόρα, έκαναν παρατηρήσεις σχετικά µε την ταχύτητα και τη βραδύτητα της κίνησης ταλάντωσης των βάζων, χάρη στις οποίες κατάφεραν να υπολογίσουν µαθηµατικά τις συνηχήσεις. Παίρνοντας περισσότερα όµοια και της αυτής χωρητικότητας βάζα, άφηναν ένα άδειο και τα άλλα τα µισογέµιζανµε διάφορες ποσότητες υγρού, ώστε χτυπώντας τα στη συνέχεια να επιτυγχάνουν τους σύµφωνους φθόγγους του οκτάφθογγου."


Η µελέτη των σχέσεων συνήχησης ήταν κεφαλαιώδης όχι µόνο για την κατασκευή εγχόρδων ή πνευστών µουσικών οργάνων αλλά και για την αρχιτεκτονική των θεάτρων, δεδοµένου ότι και σε αυτή την περίπτωση τίθενται πολλά προβλήµατα ακουστικής. Αυτή η µουσική αρµονία διέπει ολόκληρη την αντίληψη τους για τον κόσµο.


Μουσική και Aστρονοµία

Όταν ο Πλάτων λέει πως µουσική και αστρονοµία είναι αδελφές επιστήµες (Πολιτεία, VII, 530d), µιλά λες και το δόγµα του Πυθαγόρα δεν έχει και πολλά µυστικά γι' αυτόν. Ιδού όµως ένα κεφαλαιώδες χωρίο του Θεωνά της Σµύρνης που µας δίνει να καταλάβουµε τι θα πρέπει να νοούµε ως «αρµονία των ουράνιων σφαιρών»:

Σχετικά µε τη θέση ή την τάξη των σφαιρών ή των κύκλων πάνω στους οποίους περιφέρονται οι πλανήτες, η γνώµη ορισµένων Πυθαγορείων είναι οι εξής: Ο κύκλος της σελήνης είναι ο εγγύτερος της Γης, αυτός του Ερµή είναι ο δεύτερος ανεβαίνοντας, έπειτα έρχεται αυτός της Αφροδίτης ενώ τέταρτος είναι του Ηλίου· στη συνέχεια είναι αυτοί του Άρη και του ∆ία διαδοχικά, ενώ του Κρόνου είναι ο τελευταίος κι ο εγγύτερος των αστέρων. Να τι δηλώνει ο Αλέξανδρος ο Αιτωλός(...):

"Οι επτά σφαίρες µας δίνουν τους επτά φθόγγους της λύρας και παράγουν µια αρµονία(δηλαδή την οκτάφθογγο) λόγω των διαστηµάτων που τους κατανέµουν ανά δύο."


Σύµφωνα µε το δόγµα του Πυθαγόρα, εφόσον στην πραγµατικότητα ο κόσµος είναι αρµονικά διατεταγµένος, τα ουράνια σώµατα που απέχουν ανά δύο, κατά τις αναλογίες των σύµφωνων φθόγγων, παράγουν κινούµενα, λόγω της ταχύτητας της περιστροφής τους, τους αντίστοιχους αρµονικούς φθόγγους. Ο κόσµος είναι σαν επτάχορδη λύρα. Για τους Πυθαγόρειους άρα ηµουσική κλίµακα είναι ένα κοσµολογικό πρόβληµα κι η αστρονοµία η θεωρία της ουράνιας µουσικής.


Μουσική και Aρχιτεκτονική

Η έννοια του αρµονικού διαστήµατος, τη συγκρότηση της οποίας διέπει ο αριθµός, αυτή η ρίζα του παντός, απαντάται ακόµα στην καρδιά της αρχιτεκτονικής και ειδικότερα της ιερής αρχιτεκτονικής, όπου οι επιδράσεις της αιγυπτιακής παράδοσης πρέπει να ήταν καθοριστικές. Ο ελληνικός ναός είναι πραγµατικά µια µουσική που πέτρωσε. Ο Γεωργιάδης, µελετώντας τα διαστήµατα µεταξύ των κιόνων του Παρθενώνα και των Προπυλαίων, ανακάλυψε αριθµούς που παρουσιάζουν τις αυστηρές αναλογίες της πυθαγόρειας κλίµακας. Αυτή η παράδοση αρχιτεκτονικής αρµονίας, µαζί µε όλες τις περίπλοκες τεχνικές της για την κατασκευή κανονικών πολυέδρων ή σχηµάτων φορτισµένων µε εσωτερικούς συµβολισµούς, όπως τα εξάγωνα, οι ρόδακες ή τα πεντάγραµµα, έφθασε ως τους τεχνίτες των µεσαιωνικών καθεδρικών ναών. Πρόκειται για την παράδοση που ξαναβρίσκουµε στην καρδιά του κεφαλαιώδους πονήµατος του Βιτρούβιου(1ος αιώνας π.Χ.), του De architectura, ενός από τα πλέον δηµοφιλή βιβλία του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης.

Έτσι λοιπόν είναι δυνατόν, εντός ή διαµέσου του αριθµού, της αναλογίας και της αρµονίας, να συνδεθούν χώρος και χρόνος κατά έναν τρόπο τελείως διάφορο της σύγχρονης µας αντίληψης για την ταχύτητα. Τα χρονοδιαστήµατα τηςµουσικής και τα χωροδιαστήµατα της αρχιτεκτονικής σµίγουν µέσα από τη ρυθµική τους και διέπουν την όλη αρµονική σύζευξη έκτασης και διάρκειας.


Συµφωνία και συµπάθεια

Αριθµητική και µουσική, αριθµός και αρµονία είναι άρα αδιαχώριστα µεταξύ τους: µόνον µέσα τους µπορεί κανείς να βρει το µυστικό κλειδί για να κατανοήσει πραγµατικά την κοσµική συµφωνία. Γεννηµένη µέσα από τη συµπάθεια,η µουσική γεννά µε τη σειρά της τις συµφωνίες, υπερβαίνοντας έτσι τα διαστήµατα που κρατούν χωριστά τα άτοµα και επιτρέποντας σ' αυτά τα τελευταία να αντηχούν το ένα το άλλο και να σχετίζονται µε ό,τι τους περιβάλλει σαν φθόγγοι µέσα στην αυτή µουσική κλίµακα. Ο αριθµός, λοιπόν, εκφράζει τις σχέσεις χρόνου και χρόνων, χώρου και χώρων, σώµατος και σωµάτων µαρτυρεί τη διαίρεση της ενότητας και τις ποικίλες όψεις της διαδροµής που οδηγεί και πάλι πίσω στην πηγή. Ο αριθµός είναι ταυτόχρονα τόσο η παρουσία όσο και η απόσταση των πραγµάτων, των όντων, του κόσµου· φέρει µέσα του κάτι από τον διαµελισµό του ∆ιόνυσου-Ζαγρέως αλλά κι απ' αυτήν την αρµονική επανασυµφιλίωση που γεννά η µαγεία του τραγουδιού του Ορφέα.

Πηγή